Samsun’un Atakum ilçesinde yaşayan 81 yaşındaki Resmiye Sağır, ‘Kız çocukları okumaz’ diyen babası yüzünden okuyamamıştı. Yıllar sonra okul sıralarına oturdu.

11 yıl önce Samsun Aile ve Sosyal Hizmetler İl Müdürlüğü’ne bağlı Atakum Huzurevi Yaşlı Bakım ve Rehabilitasyon Merkezi’ne yerleşen Resime Sağır, ‘Hayallerim Gerçek Oluyor’ projesi kapsamında okul önlüğünü giyip, özel bir okulda ilk dersine girdi.

Babasının ‘Kız çocukları okumaz’ diye okula göndermediği Sağır, sonradan kendi çabalarıyla okumayı öğrendi ancak yazmayı öğrenemedi, okul sıraları ise hep içinde ukde kaldı.

“YOLDA YAZILI BİR KAĞIT BULSAM ‘BURADA NE YAZIYOR’ DEYİP KOYNUMA KOYARDIM”

Resmiye Sağır, “Okula çok hevesim vardı. Köylüydük, tütün yaptık, çobanlık yaptık. Köyde olup da yapmadığım hiçbir şey yok. Eşekle ormandan odun bile taşıdım. Ama okul benim hep içimdeydi. Yolda yazılı bir kağıt parçası bulsam, ‘acaba burada ne yazıyor’ derdim, alırdım öperdim ve koynuma koyardım ki ta başka bir parça bulana kadar o benim koynumda dururdu. Okuma hevesim çoktu. O zamanlarda köyümüzde okul da yoktu. Yalnız Balaç köyünde okul vardı. Orası da uzaktı. Babam ‘Kızlar okur mu?’ derdi. Yollamadılar beni. 7-8 yaşlarında tarlalara gidiyordum. Bütün işlere ben koşturuyordum. O zaman kardeşlerimin en büyüğü bendim. Ama okul hep benim içimde ukde kaldı.” diye konuştu.

“OKUMAYI 25-30 SENE ÖNCE ÖĞRENSEYDİM ŞİMDİ ÜNİVERSİTE MEZUNUYDUM”

Okula ilk gittiği gün çok heyecanlandığını ifade eden Resmiye Sağır, konuşmasını şöyle sürdürdü:

Ben çok mutlu oldum. Okula devam edeceğim. Okumada sonuna kadar gideceğim. Artık ne öğrenebilirsem. Hiç çaresi yok yazmayı öğreneceğim. Yazma benim elimden kurtulamaz. Ben bu fırsatı yakalamışım, bırakır mıyım? Ama böyle okula gideceğim hiç aklıma gelmedi.

Ben buraya geleli 11 yıl oldu. Buradaki müdür ve çalışanlar bana hep ‘Senin için neler yapabiliriz’ diye soruyorlardı. Okuma da benim aklıma 3 gün önce geldi. Buradaki müdüre ve çalışanlara okumak istediğimi ve hiç okula gitmediğimi söyledim.

Çok mutlu oldum. Ben 81 yaşındayım. Ne olurdu sanki bu olay 25-30 yıl önce olsaydı. Şimdi üniversiteyi bitirmiştim. Artık geç kaldım. Yazmayı öğreneyim bana yeter.