GDH yazarı Fazıl Ergüt, “Simurg’un Bugünkü Yolculuğu” başlıklı yazısında, insanlık olarak kaybolan içsel yol göstericimizi ve liderimizi yeniden bulmamız gerektiğine dair derin bir mesaj veriyor. Ergüt, Simurg’un efsanesini, modern dünyada yaşadığımız içsel boşluk ve kayıplar üzerinden yeniden yorumluyor.
Bugün dünya, insanlığın ruhsal yolculuklarını ve içsel çatışmalarını derinlemesine irdeleyen, eski bir hikayenin yankılarını duyuyor. GDH yazarı Fazıl Ergüt, “Simurg’un Bugünkü Yolculuğu” başlıklı yazısında, insanlık olarak kaybolan yöneticimizi, yol göstericimizi ve içsel denetimimizi nasıl yeniden bulmamız gerektiğine dair derin bir mesaj veriyor.
İşte, insanlık olarak yüzleştiğimiz bu derin ve evrensel sorulara ışık tutan o yazı:
“Simurg’un Bugünkü Yolculuğu
Kuşların hükümdarı Simurg’un hikayesi , asırlardır insanın kendi içindeki arayışı anlaması için anlatılır. Mantıku’t-Tayr’da kuşlar bir hükümdar ararlar, çünkü yeryüzü dağılmıştır; düzen bozulmuş, vicdan susmuş, hakikat perdelenmiştir.
Her biri farklı bir zaafın, farklı bir arzunun esiridir.
Ama yine de bir “öte”ye yürümek isterler. Simurg’a…
Bugün de dünya kuşların o halinden pek farklı değil.
Dostlar, insanlık kendi hükümdarını, kendi yol gösterenini kaybetmiş durumda.
Bir yanımız kibir, bir yanımız korku, bir yanımız hırs, bir yanımız nefis…
Her biri ayrı bir kuş misali.
Toplum da böyle; birbirinden kopmuş zihinler, birbirine yabancı kalpler, birbirinden kaçan vicdanlar.
Herkes bir Simurg arıyor ama kimse yola çıkmayı göze alamıyor.
Simurg’un hikayesi bize şunu anlatır!
O hükümdar dışarıda değil, içimizdedir.
Ama buna varabilmek için yedi vadiden geçmek gerekir.
Bugün bu vadilerin her biri, insanlığın ve toplumun tam göbeğine saplanmış bir imtihan gibi duruyor.
İlk vadi İstek.
Bugün insanlık istek içinde boğuluyor. Sahip olma arzusu, görünme tutkusu, alkış iştahı…
Sosyal medya parmaklarımızın ucunda bir ateş, yanan hep içimiz.
Halbuki Simurg’a gidenler, sahip olmak için değil olmak için yola çıkmıştı.
İkinci vadi Aşk.
Bugün aşkı bile tüketiyoruz.
Tutkudan ibaret sanıyor, sabırla, adanmışlıkla ve sadakatle yaşanması gereken o büyük hali sıradanlaştırıyoruz.
Oysa aşk, insanı var eden ateştir, yakar ama arındırır.
Üçüncü vadi Marifet, dördüncü vadi İstigna…
Bugün bilginin değeri kalmadı, hakikatin sesi gürültüde kayboldu.
İnsanlar doluluğu değil boşluğu yaymayı tercih ediyor.
İstigna ise gönlün tok olması demek. Biz ise açgözlü bir çağın çocukları olduk.
Ve nihayet, o büyük hakikatin kapısı; Fena Vadisi.
Orada kuşlar kendilerini yok eder, Simurg’u bulmak için önce benliklerini bırakırlar.
Bugün insanlığın en çok kaybettiği şey de budur: benliği dizginlemek.
Herkes bir “ben” inşa ediyor; en büyük putu kendine dikiyor.
Oysa insan kendi putunu kırmadıkça hakikatin aynasına bakamaz.
Dostlar, hikayenin sonunda ancak otuz kuş kalır.
Simurg’un huzuruna vardıklarında gördükleri şey bir hükümdar değil, kendilerinin yansımasıdır.
Anlarlar ki aradıkları Simurg zaten kendileridir.
Bugün de insanlığın ihtiyacı tam olarak budur.
Başkasından bir kurtarıcı beklemek değil; devletlerden, liderlerden, büyük laflardan mucize ummak değil…
Kendi içimizde duruşa, adalete, merhamete, vakara sahip çıkmaktır. Çünkü Simurg’un aynası hala oradadır.
İnsan neye layıksa onu görür.
Bizim neslin asıl sorusu şu olmalı!
“Simurg’u arıyoruz ama kendi içimize bakmaya cesaretimiz var mı?”
Bugünün Simurg’u; adalet arayan, mazlumun yanında duran, sesini kimsesiz için yükselten, kibirden arınmış ve emanete sadık kalan herkesin içindedir.
Yeter ki yola çıkalım.
Yeter ki vadilerin ateşinden geçmekten korkmayalım.
Kuşlar sonunda anladı!
Simurg tek bir kuş değil, toplu bir uyanışın adıdır.
Ve bugün bu uyanışa her zamankinden daha çok ihtiyacımız var.
Vesselam…”
News
